بغضش را با تمام وجود حس میکنم

از ان بغضهاست که اگر بشکند ویران می کند

خوش به حال اسمان که گهگاه بغض دارد و گهگاه ویران میکند

اسمان نمی داند که دل من تا ابد بغضی دارد که یارای شکستن ندارد

        ..............................................

بغض اسمان ترکیده ...

باران دلش می بارد

به دست و دل بازی اسمان غبطه میخورم.

به همه می بخشد کاملا به مساوات...

گویی ریزش قطره هایش را در هر صدم ثانیه تنظیم می کند

تا مبادا به کسی کمتر برسد

که نکند کسی از دستش دلخور شود

خوش به حالش..........

کاش ما ادمها هم کمی از سخاوت اسمان را داشتیم

عشقی را که میدادیم دیگر پس نمی گرفتیم

محبتی را که نثار  می کردیم در انتظار جبرانش نبودیم

کاش......................

میکنیم

 دائم درتلاشیم که به یه جایی برسیم

امروز مدام در تلاش و تکاپو هسیم تا فردا به فلان جیز برسیم اما به محض

اینکه فردا شد یادمون میره که اون چیزی که امروز به دست اوردیم همون

ارزوی دیروزمون بوده....

اره..... همونی که دیروز اون قدر برای به دست اوردنش تقلا کردیم....

و حالا ننها چیزی که ذهنمونو مخدوش کرده اینه که فردا چی میخوام

من واقعا نمیدونم چرا دیروز های خوبمون رو برای رسیدن به فرداهای به

خیال خودمون خوبترخراب میکنیم

واژه ای به نام امروز برامون خیلی غریب شده دائم در نگرانی دیروز و

اندیشه فردامون هستیم...... باهام موافقین؟

حضورت را در همین حوالی حس میکنم.

تو از شاخه روحم جدا شدی و پس ا ز انتظار

هنگام که روزبرامدبه دامان حسم افتادی...

تو را لمس کردم و حالا تو صدای نفس هایم را می شنوی...

                                                                       هله پتگر

   بگذار تا شیطنت عشق

                  چشمان تو را به عریانی خویش بگشاید

    هر چند ان جا جز رنج و پریشانی نباشد

                           اما ...

                                      کوری را به خاطر ارامش تحمل مکن

                                                  " دکتر شریعتی "

  به وسعت یک دریا

                      و

  به تاریکی یک اسمان بی ستاره

  اری تنهاییم وسعتی بس تاریک دارد...

   تنهایم به اندازه سکوت یک دشت

                        و

    تنهایم به اندازه غربت تمام عصرهای جمعه

   اری تنهاییم سکوتی بس غریب دارد...

   میدانم که هرگز پیدا نخواهد شد 

    ان کس که مرهم این تنهایی باشد

 اری تنهایی به این اندازه وسیع و به این اندازه غریب

 مرهمی بس عظیم میخواهد که یافتنش محال است...

اندیشه مکن که شانه هایت سنگین شود

                       اندیشه مکن که از کشیدن بار دیگران ناتوانی

 در شگفت می مانی از نیروی خویش 

             به شگفت می مانی که به رغم ضعف خویش

                                          چه مایه توانایی

                                                              "مارگوت بیگل"

               ***********************************

       دیشب به یکباره برف بارید

          و صبح انفجار کلاغ ها از شاخه های سپید

                  زمستان در دشت است تا دور دست نگاه

          دنیایی بی انتها.

عشق من فصل دیگری رسیده است

             و زیر برف مغرورانه و سختکوش

       زندگی ادامه دارد ..........

                                                               "ناظم حکمت"

           شايد هم نمي پاييدم

                  زيرا به تمناي دلم اگاه بودم

اما.....

          تو نخواستي و نتوانستي وفادار باشي

دليلش هر چه باشد مهم نيست

          مهم اين است كه

                                  قلبم ديگر به تو اجازه ي ورود نمي دهد.

         که به من بیاموزند        که تنهایی نعمتی است

بس عظیم و گران بها

   اما زمانی که خودم یک عاشق تنها گشتم

               ان را نه تنها نعمت ندیدم        بلکه در خفقان ان

سوختم و ساختم ....

روزگار غریبی است نازنین

  زمانی که کسی رو می خوای و می پرستیش

                  و فکر می کنی دیگه بهتر از اون پیدا نمی کنی

 می ره و تنهات میذاره

                 اما زمانی که به هیچ کس تو زندگیت فکر نمی کنی

     یه عالمه ادم دوست داشتنی از عالم غیب از راه میرسن.......

               اسم اینو چی می تونی بذاری؟

              پروردگارا در این ظلمت جهل و سنگدلی

 مرهم غم هایم باش و تکیه گاه افکارم

                      سیراب کن مرا از عشق بی انتهایت

سنگ صبور گفته هایم تویی          پناهگاه دل خستگی هایم تویی

   سرپناه تنهایی تویی                   مملو کن مرا از روح بی کرانت

   گاهی اوقات اونقدر سختی های زندگی عصبی ام می کنه که یه دفعه

 به سیم اخر می زنم

    تو اون لحظه احساسا می کنم هیچ کس نیست باهاش صحبت کنم

       درد دل کنم                       سفره ی دلم رو براش باز کنم .....

اما درست در همون لحظه که از همه جا و همه کس نا امید شده ام ....

             یه حس غریبی در من بیدار می شه .....

 احساس می کنم دارم اروم می گیرم    هر چه بیش تر به تو فکر می کنم

  اون احساس بدی که چند لحظه قبل از زندگی داشتم

           کمرنگ و کمرنگ تر می شه ......

حس می کنم که یه کسی هست که داره به حرفام گوش می ده ....

     و برای حرفام احترام قائله .....

  من فقط گلایه می کنم .....   از زمین و زمان شکوه و شکایت دارم

  و تو اروم و صبور و ساکت فقط گوش می دی ......

                       درست مثل یه سنگ صبور ....

 اما تو با تموم سنگ صبورای دنیا یه فرق بزرگ داری ....

   اونم اینه که فقط گوش می کنی

                                      اما نصیحت نمی کنی

                اما نه ...  درست نیست اینجوری بگم....

 اره .......  گویی با همون سکوتت داری نصیحتم می کنی ....

         نصیحتی که بیش از هر نصیحت گفتاری این دنیا ارزش داره ....

                    و من با همون پند بی کلامت کم کم اروم می شم ....

  اروم  و اروم تر....

             و سر انجام به لحظه ای می رسم

 که یادم می ره اصلا برای چی  گریه می کردم .... 

         و این اخر ارامشه .......

              ارامشی که با یاد تو بهش می رسم ....

                        خدایا :

عاشق این جور نصیحت کردنتم ....